Πόσο αισθητό είναι το τέλος των ημερών του φθινόπωρου ! Άχ ! διαπεραστικό μέχρι τα κόκκαλα ! κι αυτό, γιατί υπάρχουν μερικοί γλυκύτατοι αισθησιασμοί που η αοριστία τους δεν αποκλείει την ένταση, κι η αιχμή του Απείρου, είναι η πιο κοφτερή.
Είναι μεγάλη η γλυκύτητα, όταν πνίγης το βλέμμα σου στην απεραντοσύνη τ' ουρανού και της θάλασσας ! Μοναξιά, σιωπή, ασύγκριτη αγνότητα του γαλανού ! ένα μικρό πανί που τρεμοπαίζει στον ορίζοντα, και που με το μικρό του μέγεθος στην απομόνωσή του, μιμείται την αγιάτρευτη μου ύπαρξη, μονότονη μελωδία της φουσκοθαλασσιάς, όλ' αυτά σκέφτονται ανάμεσα μου, ή σκέφτομαι εγώ ανάμεσα τους ( γιατί μέσα στο μεγαλείο του ρεμβασμού το εγώ χάνεται γρήγορα! ) σκέφτονται λέω, μουσικά και γραφικά όμως, χωρίς σοφίσματα, χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συμπεράσματα.
Παρ' όλα αυτά, αυτές οι σκέψεις, είτε δικές μου είναι, είτε αντανάκλαση είναι των πραγμάτων γίνονται γρήγορα πολύ έντονες. Η ενέργεια μέσα από την ηδονή γεννά μιά στεναχώρια κι ένα θετικό βασάνισμα. Τα κλονισμένα νεύρα μου, μπορούν να δώσουν μονάχα κλαψούρικους και πονεμένους παλμούς.
Και τώρα, το βάθος τ' ουρανού μ' αφήνει κατάπληκτο. Η διαύγεια του μ' εξοργίζει. Η ευαισθησία της θάλασσας, η ακινησία του θεάματος, μ' επαναστατούν. . . Άχ ! πρέπει πάντα να υποφέρει κανείς ή ν' αποφεύγη αιώνια το ωραίο; Φύση, ανελέητη μάγισσα, θριαμβευτική μου πάντοτε αντίπαλος, άφησε με ! Σταμάτα να δοκιμάζης τους πόθους και την υπερηφάνεια μου ! Η μελέτη του ωραίου, είναι μια μονομαχία, που κάνει τον καλλιτέχνη να φωνάζη από φόβο πριν ακόμα νικηθή.
Charles Baudelaire
Μετάφραση: Ιωάννας Ευσταθιάδου-Λάππα
2 σχόλια:
Μα τι τα θέλεις τα συμπεράσματα μεσιέ Μποντλερ, ε; τι; Το θετικό στο βασάνισμα μετρά... αλλά φράση κι αυτή... πες την ευχαρίστηση που θα σπάσει σα σαπουνόφουσκα, μα ευχαρίστηση, βρε αδερφέ. Και δεν είναι η ευαισθησία της θάλασσας που υγραίνει τη μάγισσα φύση... δεν είναι το βλέμμα μου το ακίνητο στο βασανιστικά έξω από εμένα ωραίο που ανεβάζει τους παλμούς. Μέσα μου μεσιέ Μποντλερ η μονομαχία είναι, μέσα μου κι η φύση, μέσα μου και το ωραίο, μέσα μου και το άσχημο κι η μελωδία της φουσκοθαλασσιάς και ο άνεμος, μέσα μου κι αυτός και τα παράθυρα που τρίζουν και το "ασφαλείστε" όλα μεσιέ Μποντλερ, αλλά πού να με νοιώσεις τώρα, ε, πού... εσύ είσαι αλλού
(τι την έβαλες αυτην την πιστοποιηση με τα γράμματα στα σχόλια, ε; Νομίζεις μπορούμε να αναμετρηθούμε με τη λογική τώρα, νομίζεις;;;)
Αχ vel...είδες
πόσο αισθητό είναι το τέλος των ημερών του φθινόπωρου...άχ! διαπεράστικο μέχρι τα κόκκαλα! κι αυτό, γιατί υπάρχουν μερικοί μελωμένοι αισθησιασμοί που η αοριστία τους δεν αποκλείει την ένταση, κι η αιχμή του Άπειρου, είναι ακόμη πιο κοφτερή...
και με βία μετράει την γη
Να 'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου