Σιού - Sioux

NTAKOTA

"O Λακόντα ήταν γεμάτος τρυφερότητα κι αγάπη για τη φύση.

Αγαπούσε τη γη κι όλα τα πράγματα της γης, και η προσκόλλησή του μεγάλωνε με την ηλικία. Οι γέροι ήταν στην κυριολεξία ερωτευμένοι με το χώμα και δεν κάθονταν ούτε αναπαύονταν πάνω στη γη την ίδια χωρίς το συναίσθημα πως προσέγγιζαν τις μητρικές δυνάμεις. Η γη ήταν μαλακή στο δέρμα και τους άρεσε να βγάζουν τα μοκασίνια τους και να περπατούν με πόδια γυμνά πάνω στην ιερή γη.

Τα τίπι τους υψώνονταν πάνω σ' αυτή τη γη, όπου ήταν φτιαγμένοι οι βωμοί τους. Το πουλί που πετούσε στον αέρα ερχόταν να ξεκουραστεί και η γη σήκωνε χωρίς λιποψυχία, όλα όσα ζούσαν και φύτρωναν. Το χώμα γλύκαινε τον ύπνο, δυνάμωνε, ξέπλενε και θεράπευε.

Γι' αυτό οι γέροι ινδιάνοι έμεναν δεμένοι με την ίδια τη γη αντί να ξεμακραίνουν απ' τις δυνάμεις της ζωής. Το να κάθονται και να ξαπλώνουν τους επέτρεπε έτσι να σκέφτονται πιο βαθιά, να νιώθουν πιο ζωηρά' αναμετρούσαν τότε με περισσότερη διαύγεια τα μυστήρια της ζωής κι ένιωθαν πιο κοντά σ' όλες τις ζωντανές δυνάμεις που τους περιτριγύριζαν.

Η αναστροφή αυτή που διατηρούσαν μ' όλα τα πλάσματα πάνω στη γη, ψηλά στον ουρανό ή στο βυθό των ποταμών ήταν ένας από τους κρίκους που έδενε την ύπαρξή τους.

Είχαν ένα συναίσθημα αδερφότητας με τον κόσμο των πουλιών και των ζώων, που κράταγε ζωντανό το θάρρος τους. Η οικειότητα ήταν τόσο μεγάλη ανάμεσα σε μερικούς Λακόντα και τους φίλους τους φτερωτούς ή τριχωτούς, που, σαν τ' αδέρφια, μιλούσανε μια γλώσσα.

Ο γέρος Λακότα ήταν ένας σοφός. Γνώριζε πως η καρδιά του ανθρώπου όταν αποκοπεί από τη φύση σκληραίνει. Γνώριζε πως η έλλειψη σεβασμού που οφείλουμε σ' ό,τι παλεύει να φυτρώσει απ' το χώμα και σ' ότι έχει ζωή, μας κάνει να ξεχνάμε το σεβασμό απέναντι στον άνθρωπο. Έτσι κρατούσαν τους νέους κάτω από τη γλυκιά επίδραση της φύσης."

ΙΝΔΙΑΝΟΙ

"ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΚΑΡΤΣΗΣ"