Mαρί : (Πλάτη στον τοίχο) Δικαίως! Δικαίως! Δικαίως! Η Μήδεια έχει δίκιο! Έχει το δικαίωμα!
Ρούντολφ : Εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να αναφέρεσαι στη Μήδεια. Παιδιά δεν έχουμε. Και δεν σ' εγκατέλειψα για κόρη Βασιλιά. Κι όμως συμπάσχεις και ταυτίζεσαι μ' αυτό το τέρας!
Μαρί : Δεν είναι καθόλου τέρας! Υποφέρει μέχρι θανάτου!
Ρούντολφ : Αυτή; Κι εσύ;
Μαρί : Η Μήδεια είναι εντελώς απλή, εντελώς ανθρώπινη. Τελείως πηγαία. Αρχέγονη. Βλέπει τον κόσμο γύρω της' είναι διεφθαρμένος!
Ρούντολφ : Αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να θυσιάσει τα παιδιά της!
Μαρί : Δεν της δίνει-; Τι ξέρεις εσύ; Δεν της δίνει το δικαίωμα; Και βέβαια το δίνει! Αγαπάει τον Ιάσονα - γι' αυτήν ο Ιάσων είναι το παν! Και τι δεν ξεπέρασαν οι δυο μαζί! Πόσα δεν υπέφεραν μαζί! Και τώρα την προδίνει τόσο πρόστυχα!
Ρούντολφ : Που βρίσκεται ο παραλληλισμός; Αυτό ρωτώ! Που βλέπεις τη σύγκριση ανάμεσα σε μας τους δυο και Μήδεια και Ιάσονα; Που; σε παρακαλώ; Αρχίζει να με τρομάζει, πως αυτή η ποίηση σιγά - σιγά γέμισε το κεφάλι σου! Ποτέ δε διάβασες τίποτα. Το μόνο που διάβασες είναι αυτή η Μήδεια!
Μαρί : Δε μου χρειάζεται να διαβάσω τίποτε άλλο!
Ρούντολφ : Διάβασε Άννα Καρένινα, παιδί μου, την κυριά με τας Καμελίας, ή οποιαδήποτε άλλη συγκινητική ιστορία, τέλος πάντων, για την μοίρα μιας γυναίκας!
Μαρί : Ναι, αλλά η Μήδεια κάνει τα πάντα για ν' αλλάξει η μοίρα της - δεν την ακούει ο Ιάσων!
Ρούντολφ : Πως να την ακούσει; Ζούνε και υπάρχουν μέσα σε μια τραγωδία. Στο Ασυμβίβαστο. Όμως εμείς, μόνο σε τραγωδία δεν ζούμε. Στην δική μας την ζωή δεν χωράει η Μήδεια! Δεν περισσεύει θέση, κατάλαβες;
Μαρί : Η Μήδεια διέπραξε την πιο μεγαλειώδη πράξη που θα μπορούσε μια γυναίκα!
Ρούντολφ : Ζήλεια! Και καθαρός εγωισμός! Φονικό καταστροφικό ένστικτο. Αυτό λες μεγαλειώδη πράξη;
Μαρί : Εσύ βέβαια, πράγματι, ούτε στο νυχάκι του Ιάσονα! Τι είναι δυνατόν να πεις εσύ γι αυτό το θέμα! Και πως τολμάς;
Ρούντολφ : Δεν ξέρω, αλλά εγώ αυτό θυμάμαι να γίνεται στο εργάκι. Και νομίζω δεν κάνω λάθος.
Μαρί : Το έργο λέει -
Ρούντολφ : Μαθήματα λογοτεχνίας - αυτό χρειάζεσαι. Πως διαβάζουν ένα δράμα. Είναι πασιφανώς επικίνδυνο να διαβάζεις διάλογο τραγωδίας όταν δεν ξέρεις πως να τον εισπράξεις. Σ' ένα δράμα τουλάχιστον δυο έχουνε δίκιο - αλλιώς δεν υπάρχει δράμα. Αυτά διδάσκονται στο Λύκειο.
Μαρί : Θα 'θελα να μάθω που είναι το δίκιο του Ιάσονα. Όχι σε παρακαλώ! Που έχει δίκιο; Αφανισμός, καταστροφή, φωτιά, σφαγή, αίμα, αίμα και αίμα! Κι από πάνω και προδότης!
Ρούντολφ : Εγώ έχω άλλη άποψη -
Μαρί : Άποψη; Εδώ δεν χωράει άποψη! Εδώ υπάρχει πάθος! Πάθος ύψιστο, τόσο μεγαλειώδες, βασιλικό, μεγαλόπρεπο, υπερήφανο, και μαύρο, τόσο σκοτεινό και αλλότριο και όλα!
Ρούντολφ : Ώστε φανατική οπαδός της κυρίας απ' την Κολχίδα!
Μαρί : Ναι, αυτό είμαι. Αυτό είμαι!
Ρούντολφ : Τι καλά. Φανατικοί στη θρησκεία, φανατικοί στην πολιτική, φανατικοί στα σπορ, - για μένα όλοι οι φανατικοί είναι ηλίθιοι. Απερίφραστα.
Μαρί : Ακόμα και αν κάποιος σ' αγαπάει φανατικά;
Ρούντολφ : Είναι περιττό να μ' αγαπούν φανατικά, δεν έχω τέτοια απαίτηση.
Μαρί : Αυτό ακριβώς είναι που η Μήδεια δεν μπορεί να καταλάβει. Αυτή τη στάση δεν μπορεί να καταλάβει. Αδιανόητη! Τέρμα! Θάνατος. Φωτιά και τσεκούρι!
Ρούντολφ : Θα στο πετάξω εγώ εκείνο το βιβλίο. Στα σκουπίδια η τραγωδία. Απ' το παράθυρο.
Μαρί : Ένα πράγμα φαίνεται, δεν έχεις πάρει είδηση: Η Μήδεια είναι εδώ. Απαιτεί το φόρο τιμής που δικαιούται. Δεν μπορούμε, με το έτσι θέλω, να ζούμε σαν να μην υπάρχει. Μη σου περάσει η ιδέα να τη στείλεις εξορία πάλι! Ούτε κατά διάνοια. Φανού λίγο πιο έξυπνος από τον Ιάσονα εσύ.
ΜΠΟΤΟ ΣΤΡΑΟΥΣ.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΙΝΩΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ
