.
.
.
.
.
.
.
.
Όχι, δε θέλει ν' αφεθεί ' το σκοινί τρέμει ' κλείνει τα μάτια.
Το βάθος, κάτω, μαύρο από ησυχία. Το σκοινί δεν τελειώνει.
Τα μάτια ανοίγουν, διαστέλλονται, επιπλέουν, κοιτάζουν πάνω,
κρατιούνται από 'να σύννεφο, ένα φύλλο ' αλλάζουν, στρογγυλεύουν,
γίνονται δυό μεγάλοι κρίκοι ' αρπάζεται απ' τα μάτια του - να τον,
αφήνει το σκοινί, κάνει μια τούμπα στον αέρα, χαμηλώνει,
του πέφτει το καπέλο, πέφτει το λουλούδι του απ' το πέτο - να τον πάλι
που ψαύει το σκοινί με τ' ακροδάχτυλα ' ανεβαίνει τη σκάλα,
ισορροπεί, χαμογελάει ' μια τελευταία υπόκλιση. Κανείς τριγύρω
να τον χειροκροτήσει. Μόνο μια φωνή: Κρατήσου, κρατήσου,
κρατήσου απ' τα μάτια σου. Ποιός τον φωνάζει; Από που τον φωνάζουν;
19 . V . 69
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
"ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑ"
