Πραγματικά, και οι επτά όροφοι εκείνου του απαίσιου ξενοδοχείου έγιναν παρανάλωμα πυρός κι αποκαΐδια Κι όμως δεν υπήρξαν θύματα. Όλοι, και οι τριακόσιοι είκοσι οκτώ πελάτες που η πυρκαϊά τους κύκλωσε στις 4.00 η ώρα το πρωί, επομένως μες στον ύπνο τους, κατάφεραν και ξέφυγαν, η τους γλύτωσαν λίγο μετά οι πυροσβέστες από τα 100 παράθυρα. Όσο για μένα, άδραξα αυτή τη γυναίκα που κοιμόταν σ' ένα καναπέ - άγνωστο γιατί - στο διάδρομο του 2ου ορόφου, ακριβώς έξω από την πόρτα μου. Προφανώς είχε βυθιστεί σε ύπνο τόσο βαθύ, με τους άλλους ενοίκους δίπλα της, να ουρλιάζουνε και να κατρακυλούν στις σκάλες. Αν αλήθεια κάθε άντρας κουβαλάει μέσα του μια γυναίκα που κοιμάται συσπειρωμένη στη ρίζα της σπονδυλικής του στήλης, μια δίδυμη, μια Άρτεμη για κάθε Απόλλωνα, αυτή που ονομάζουμε " Η συσπειρωμένη εδώ " ή "Η Άρτεμις μου " ε λοιπόν, τη νύχτα αυτή της πυρκαϊάς, η δική μου Άρτεμις ανάβρυσε από μέσα μου, στα μπράτσα μου, και την μετέφερα έτσι όπως ήταν κοιμισμένη και μισόγυμνη, έξω από το σπίτι της φωτιάς. Αξέχαστο πια για μένα το βάρος των γυμνών ποδιών πάνω στα κόκκαλα, στους καρπούς εδώ, για πάντα να με βαραίνει η αθώα ηδονή από το αγνό αυτό φορτίο.
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Το θέμα είναι τι κάνεις μετά την ανακάλυψη της κοιμισμένης γυναίκας στη ρίζα της σπονδυλικης σου στήλης..
Πολύ ωραίο σκοινοβάτη..
"εκεί που χτυπάνε τα νωτιαία βήματα
αναρρίχηση στίχος
σκύβεις κι η νύχτα με τα γυμνά πόδια
αρώματα κι ανεβαίνει στον εξώστη σου
θηλυκιά θηλυκιά
κι εσύ αφόρητα αβαρύς τώρα
παρανάλωμα άλλος
στη διαδικασία του πάντα
μετρημένος στο άχρονο
προσμετράσαι στους κεφαλαίους ευτυχείς
άγριο μέλι...
"
Έπρεπε να'χα δωθεί στη νύχτα - να'χα παραδωθεί πιο συχνά στο κάλεσμα της νύχτας.
Δεν αφέθηκα.
Ένιωθα συχνά την παρόρμηση να ριχτώ,να αναλωθώ στη νύχτα.
Να βιώσω την πλήρη απογοήτευση ξανά και ξανά,εκατομμύρια φορές.
Είμαι πλασμένος,για χίλιες δυό απογοητεύσεις.Πόσες έχω γευτεί;Ζήτημα μια ντουζίνα.
Παράγινα προσεκτικός,αυτό είναι όλο.
Που σημαίνει τί;
Ζεις μια ζωή μες την προφύλαξη,για να'ρθει η μέρα,που και στον ήχο μιας σταγόνας βροχής,αρπάζεις με τα δυό χέρια το κεφάλι σου για να το προστατεύσεις απ'τη μπόρα.
Τροφή των παντοίων ραμφών ποιητή,ευχαριστώ...
Τι κάνεις μετά;
Γερνάς λίγο,σιγά-σιγά,γίνεσαι λίγο πιο αναποφάσιστος...και πιο σοφός(?)ε;
"κάποτε
πατάμε το ξερό κλαδί
και τρίζει η νύχτα
έχουμε ήδη
σε ένα παρακάτω βρεθεί
μεταγγίσεις
και εχέγγυα δεν υπάρχουν
μα αν ήταν ο Θεόφιλος μπροστά
θα ζωγράφιζε σε πρόσοψη εποχής
χιαστί τα φυσεκλίκια
την παντοδυναμία των αισθημάτων..."
Ωραία, βρίσκω ευκαιρίες ο τεμπέλης να γράφω κι ας είναι αυτόματαddza
Δημοσίευση σχολίου