Ο Χρόνος και το δωμάτιο

( Η Μαρί ακουμπάει στην κολόνα. Κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο.)


Μαρί : Κατοικώ στο κέντρο της πόλης, κατοικώ στο θόρυβο, με κυκλώνουν τα μεγάλα άδεια δωμάτια που σωπαίνουν και ποτέ δεν γίνονται σπίτι. Ούτε το ψωμί μου δικό μου, το τραπέζι μου, το ραδιόφωνο, το κουτί με τη ζάχαρη. Μας παράτησαν εδώ, όλα στην τύχη. Παραπέσαμε. Και μετά απλώς μας ξαχάσανε. Ατακτοποίητα. Τυχαία, στα αζήτητα, τα πράγματά μου κι εγώ. Κατοικώ θα πει μένω εδώ. Εμείς μείναμε εδώ, ξεμείναμε. Συμμετέχω στην απέραντη παθητικότητα του ψωμιού, του τραπεζιού μου, του ραδιόφωνου. Ακούω. Παραμένω.

Η Κολόνα : Χρόνο το χρόνο, βαθιά πιο βαθιά βυθίζονται. Έτσι ριζώνουν οι ευτυχείς.

Μαρί : Τι είπες; Πως είναι δυνατόν να είπες;

Η Κολόνα : Όλα μιλούν. Μιλώ κι εγώ.

Μαρί : Μη!

Η Κολόνα : Χρόνια σιωπή, δεν βρίσκεις πια τις λέξεις που πάνε.

Μαρί : Ούτε που πάνε - ούτε καμμιά λέξη! Μη μιλάς! Ήσουν το καταφύγιό μου. Τη σιωπή σου ζητώ. Το στήριγμα μου, όταν όλες μου οι δυνάμεις μ' αφήνουν. Μη μου το αφαιρείς με τα λόγια.

Η Κολόνα : Πολύ αργά.

Μαρί : Χρόνια - σιωπή; Επίτηδες, σώπαινες χρόνια;

Η Κολόνα : Ναι.

Μαρί : Είχες πάντα μια απάντηση μέσα σου και - σώπαινες; Ώστε όλα ήτανε μια λέξη που δεν είχε ειπωθεί; Ποτέ; Όχι η γαλήνη των πραγμάτων - η τελική ακινησία;

Η Κολόνα : Εγώ , κολόνα, στύλος. Θηλυκό, αρσενικό. Επώδυνο. Δοκίμασα. Βρήκα τον τόνο. Έζησα τις λέξεις. Κόλαση.

Μαρί : Από τις δυστυχίες μου κάτι έμαθες. Τώρα όμως συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο.

Η Κολόνα : Συγχώρεσέ με, η ανθρώπινη εσύ. Απ' την καρδιά των πραγμάτων, μ' έχουν διώξει.

Μαρί : Χρόνο το χρόνο, βαθιά, πιο βαθιά βυθίζεσαι. Έτσι ριζώνουν οι ευτυχείς.

"Τhe time and the room"
Mετάφραση Μ. ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ