Αν μου 'λεγαν: σου μένουν είκοσι χρόνια ζωής πως θα 'θελες να περάσεις το κάθε εικοσιτετράωρο που σου απομένει να ζήσεις: Θα απαντούσα: δώστε μου δυο ώρες ενεργητικότητας και εικοσιδύο ώρες για να ονειρεύομαι, υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορώ να θυμάμαι - γιατί το όνειρο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα από τη μνήμη, που το τρέφει.
Λατρεύω τα όνειρα, ακόμη κι όταν είναι εφιάλτες, όπως συμβαίνει συνήθως με τα δικά μου. Τα όνειρα μου είναι διαρκώς σπαρμένα από εμπόδια, που τα συναντώ ξανά και ξανά. Αλλά το ίδιο μου κάνει.
Αυτός ο τρελός έρωτας για το όνειρο, για την απόλαυση του να ονειρεύομαι, τελείως απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ανάγκη για εξήγηση, είναι ένα από τα βαθιά αισθήματα που μ' έφεραν κοντά στο σουρρεαλισμό. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος (θα έχω ξανά την ευκαιρία να μιλήσω γι' αυτό) γεννήθηκε από τη συνάντηση ενός ονείρου μου μ' ένα όνειρο του Νταλί. Αργότερα εισήγαγα όνειρα στις ταινίες μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον λογικό και επεξηγηματικό ρόλο που παίζουν συνήθως. Μια μέρα είπα σ' ένα μεξικανό παραγωγό - που όμως δεν του άρεσε καθόλου το αστείο μου: "Αν η ταινία βγει πολύ μικρή, θα βάλω μέσα ένα όνειρο".
Λένε ότι στη διάρκεια του ύπνου ο εγκέφαλος αυτοπροστατεύεται από τον εξωτερικό κόσμο, ότι είναι πολύ λιγότερο ευαίσθητος στους ήχους, στις οσμές, στο φως. Αντίθετα, φαίνεται ότι βομβαρδίζεται εσωτερικά με μια πραγματική καταιγίδα από όνειρα, που ξεσπάει κατά κύματα. Δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων εικόνες αναδύονται έτσι κάθε βράδυ, για να εξαφανιστούν σχεδόν αμέσως, τυλίγοντας τη γη σ' ένα μανδύα από χαμένα όνειρα. Δεν υπάρχει τίποτε, απολύτως τίποτε, που να μην το φαντάστηκε μια νύχτα κάποιος εγκέφαλος' μετά ξεχάστηκε.
...
ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΝΟΗ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΛΑΣΚΑ
