Πολύ λυπητερό για Σαββατοκύριακο ,μου φαίνεται αυτό το τρίστιχο .Και με το φαγιούμ από πάνω (που είναι βέβαια υπέροχο και ταιριαστό)!Σου αντιπροτείνω κάτι πιο αισιόδοξο (αν κι όχι εντελώς) από μια συλλογή που διαβάζω τώρα : και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος (Ντίνος Χριστινόπουλος) Καλή σου μέρα...
Καλημέρα και πολύ χαίρομαι που η κούραση είναι γλυκιά (κατανοώ γλυκιά είναι η κούραση όταν με κέφι κάνουμε όσα επιθυμούμε και με πράξεις τα στολίζουμε, με ψυχή και πνεύμα)
Θυμάμαι ότι συχνά χωρίς να είναι εγωιστικό, για όποιον το επιθυμεί, η πραγματική ανταμοιβή είναι ό ήχος των χεριών που χτυπούνε σύγχρονα με το τέλος για να περιμένουμε την επόμενη ανταμοιβή.
Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η προετοιμασία και το σύνολο των αναμνήσεων που θα κρατήσουμε στη μνήμη.
Είναι η ίδια η κοιτίδα της τέχνης.
Γιώργος Σεφέρης (φιλολογικό όνομα Γεώργιος Σεφεριάδης)
Το ξέρει όποιος αγάπησε στο φως των άλλων ο κόσμος φθείρεται μα εσύ θυμήσου ’δης και Διόνυσος είναι το ίδιο. "Μνήμη Β΄" "Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄" 1953
Καλή συνέχεια και ένα χαμόγελο για την αισιοδοξία μας :}
Y.Σ. H εσωτερική όψη μας όταν είναι χαρούμενη, βγάζει μία αντίθετη όψη εξωτερική από απόλαυση μιας ιερότητας που την κρατάμε ζωντανή.
Ναυτίλε φίλε, εγώ δεν το βρίσκω λυπητερό Ούτε και νομίζω ότι οι αναρτήσεις του Σαββατοκύριακου πρέπει να είναι "χαρούμενες" ή οτιδήποτε άλλο. Αγαπώ τις Βάκχες του Ευριπίδη όπως και τον Σεφέρη, γι αυτό και η επιλογή. Σ' ευχαριστώ πολύ για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο όμορφο το δώρο σου! Να 'σαι καλά! Καλό βράδυ!
Μιλούσε καθισμένος σ' ένα μάρμαρο που έμοιαζε απομεινάρι αρχαίου πυλώνα' απέραντος δεξιά κι άδειος ο κάμπος ζερβά κατέβαιναν απ' το βουνό τ' απόσκια: "Είναι παντού το ποίημα. Η φωνή σου καμιά φορά προβαίνει στο πλευρό του σαν το δελφίνι που για λίγο συντροφεύει μαλαματένιο τρεχαντήρι μες στον ήλιο και πάλι χάνεται. Είναι παντού το ποίημα σαν τα φτερά του αγέρα μες τον αγέρα που άγγιξαν τα φτερά του γλάρου μια στιγμή. Ίδιο και διάφορο από τη ζωή μας, πως αλλάζει το πρόσωπο κι ωστόσο μένει το ίδιο γυναίκας που γυμνώθηκε. Το ξέρει όποιος αγάπησε' στο φως των άλλων ο κόσμος φθείρεται' μα εσύ θυμήσου Άδης και Διόνυσος είναι το ίδιο". Είπε, και πήρε το μεγάλο δρόμο που πάει στ' αλλοτινό λιμάνι, χωνεμένο τώρα πέρα στα βούρλα. Το λυκόφως θα 'λεγες για το θάνατο ενός ζώου, τόσο γυμνό. Θυμάμαι ακόμη' ταξίδευε σ' άκρες ιωνικές, σ' άδεια κοχύλια θεάτρων όπου μονάχα η σαύρα σέρνεται στη στεγνή πέτρα, κι εγώ τον ρώτησα: "Κάποτε θα ξαναγεμίσουν;" Και μ' αποκρίθηκε: "Μπορεί, την ώρα του θανάτου". Κι έτρεξε στην ορχήστρα ουρλιάζοντας: "Αφήστε με ν' ακούσω τον αδερφό μου!" Κι ήταν σκληρή η σιγή τριγύρω μας κι αχάραχτη στο γυαλί του γαλάζιου.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν. Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις. Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη ................................. ................................. Σιωπές αγαπημένες της σελήνης. ................................. ................................. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.
10 σχόλια:
Πολύ λυπητερό για Σαββατοκύριακο ,μου φαίνεται αυτό το τρίστιχο .Και με το φαγιούμ από πάνω (που είναι βέβαια υπέροχο και ταιριαστό)!Σου αντιπροτείνω κάτι πιο αισιόδοξο (αν κι όχι εντελώς) από μια συλλογή που διαβάζω τώρα :
και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος
(Ντίνος Χριστινόπουλος)
Καλή σου μέρα...
Καλημέρα και πολύ χαίρομαι που η κούραση είναι γλυκιά (κατανοώ γλυκιά είναι η κούραση όταν με κέφι κάνουμε όσα επιθυμούμε και με πράξεις τα στολίζουμε, με ψυχή και πνεύμα)
Θυμάμαι ότι συχνά χωρίς να είναι εγωιστικό, για όποιον το επιθυμεί, η πραγματική ανταμοιβή είναι ό ήχος των χεριών που χτυπούνε σύγχρονα με το τέλος για να περιμένουμε την επόμενη ανταμοιβή.
Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η προετοιμασία και το σύνολο των αναμνήσεων που θα κρατήσουμε στη μνήμη.
Είναι η ίδια η κοιτίδα της τέχνης.
Γιώργος Σεφέρης (φιλολογικό όνομα Γεώργιος Σεφεριάδης)
Το ξέρει όποιος αγάπησε
στο φως των άλλων
ο κόσμος φθείρεται
μα εσύ θυμήσου
’δης και Διόνυσος είναι το ίδιο.
"Μνήμη Β΄"
"Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄" 1953
Καλή συνέχεια και ένα χαμόγελο για την αισιοδοξία μας :}
Y.Σ. H εσωτερική όψη μας όταν είναι χαρούμενη, βγάζει μία αντίθετη όψη εξωτερική από απόλαυση μιας ιερότητας που την κρατάμε ζωντανή.
Ναυτίλε φίλε, εγώ δεν το βρίσκω λυπητερό
Ούτε και νομίζω ότι οι αναρτήσεις
του Σαββατοκύριακου
πρέπει να είναι "χαρούμενες" ή
οτιδήποτε άλλο.
Αγαπώ τις Βάκχες του Ευριπίδη
όπως και τον Σεφέρη,
γι αυτό και η επιλογή.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τον
Ντίνο Χριστιανόπουλο
όμορφο το δώρο σου!
Να 'σαι καλά! Καλό βράδυ!
Στην surrealist μαζί με την αγάπη μου!
ΜΝΗΜΗ, Β'
ΕΦΕΣΟΣ
Μιλούσε καθισμένος σ' ένα μάρμαρο
που έμοιαζε απομεινάρι αρχαίου πυλώνα'
απέραντος δεξιά κι άδειος ο κάμπος
ζερβά κατέβαιναν απ' το βουνό τ' απόσκια:
"Είναι παντού το ποίημα. Η φωνή σου
καμιά φορά προβαίνει στο πλευρό του
σαν το δελφίνι που για λίγο συντροφεύει
μαλαματένιο τρεχαντήρι μες στον ήλιο
και πάλι χάνεται. Είναι παντού το ποίημα
σαν τα φτερά του αγέρα μες τον αγέρα
που άγγιξαν τα φτερά του γλάρου μια στιγμή.
Ίδιο και διάφορο από τη ζωή μας, πως αλλάζει
το πρόσωπο κι ωστόσο μένει το ίδιο
γυναίκας που γυμνώθηκε. Το ξέρει
όποιος αγάπησε' στο φως των άλλων
ο κόσμος φθείρεται' μα εσύ θυμήσου
Άδης και Διόνυσος είναι το ίδιο".
Είπε, και πήρε το μεγάλο δρόμο
που πάει στ' αλλοτινό λιμάνι, χωνεμένο τώρα
πέρα στα βούρλα. Το λυκόφως
θα 'λεγες για το θάνατο ενός ζώου,
τόσο γυμνό.
Θυμάμαι ακόμη'
ταξίδευε σ' άκρες ιωνικές, σ' άδεια κοχύλια θεάτρων
όπου μονάχα η σαύρα σέρνεται στη στεγνή πέτρα,
κι εγώ τον ρώτησα: "Κάποτε θα ξαναγεμίσουν;"
Και μ' αποκρίθηκε: "Μπορεί, την ώρα του θανάτου".
Κι έτρεξε στην ορχήστρα ουρλιάζοντας:
"Αφήστε με ν' ακούσω τον αδερφό μου!"
Κι ήταν σκληρή η σιγή τριγύρω μας
κι αχάραχτη στο γυαλί του γαλάζιου.
" κοίτα
που `χα να πω ένα ποτάμι
και άδειασα στο ανείπωτο
σβήνω μερικά
από τη λάμπα των σαράντα κηρίων
ακρίβυνε δάκρυά μου η νύχτα
κι όσο ποίημα κατακόκκινα μάτια..."
εσύ μη διαβάσεις
εσύ μην ακούς
πες αόρατες
ματαιωμένες τις λέξεις
την αγάπη μου
Ξένος
"Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη..."
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Β΄ (1944)
καλό ξημέρωμα
Ο Σεφέρης πάντα ξεχωρίζει.. πολύ αγαπημένος..
"
Θα πω αόρατες
ματαιωμένες τις λέξεις
κοίτα τα κοράλλια πως λάμπουνε
σε βυθό μνημονικό
άκου
η αγάπη είναι αυτή η ίδια "
Στον Ξένο!
Στην mist με απέραντη αγάπη:
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη
.................................
.................................
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.
.................................
.................................
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.
Καλό βράδυ mist!!!
Nαι Roadartist.
Πολύ αγαπημένος!
Να'σαι πάντα καλά!
Καλό σου βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου