" Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ "

ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΑ και δεν τον χώραγε ο νους μου. Έστεκε εκεί μπροστά μου, παρδαλοντυμένος, σαν να είχε δραπετεύσει από θίασο σαλτιμπάγκων, ενθουσιώδης, εκθαμβωτικός. Η ίδια η ύπαρξη του ήταν εντελώς ανεξήγητη, ανέλπιστη, ανεπίτρεπτη! Ήταν ολόκληρος ένα άλυτο αίνιγμα. Φαινόταν αδιανόητο πως είχε επιζήσει, πως είχε καταφέρει να πάει τόσο μακριά, πως είχε κατορθώσει να υφίσταται - γιατί δεν είχε εξαφανιστεί αυτοστιγμεί.
" Προχώρησα λίγο πιο πέρα", είπε, "κι ακόμα λίγο πιο πέρα - ώσπου είχα πάει τόσο μακριά που ούτε ξέρω πια πώς θα γυρίσω. Δε βαριέσαι. Έχουμε καιρό. Θα τη βγάλω. Εσείς πάρτε γρήγορα τον Κουρτς - γρήγορα - χωρίς πλάκα". Η λάμψη της νιότης τύλιγε τα πολύχρωμα κουρέλια του, την έσχατη φτώχεια του, τη μοναξιά του, την απέραντη ορφάνια της αλήτικης ζωής του. Μήνες ολόκληρους - χρόνια - η ζωή του δεν άξιζε ούτε ένα μεροκάματο, αλλά αυτός εκεί, αγέρωχος, αμέριμνα ζωντανός, και αποδεδειγμένα άτρωτος, χάρη στα λίγα χρόνια του και την αποκοτιά του. Με συνεπήρε κάτι σαν θαυμασμός - σαν ζήλια. Η λάμψη του τον έσπρωχνε μπροστά, η λάμψη του τον διατηρούσε αλώβητο. Δεν ήθελε τίποτα από την άγρια ερημιά, ήθελε μόνο χώρο, για να αναπνέει μέσα του και για να τον διασχίζει. Η μόνη του ανάγκη ήταν να υπάρχει, και να συνεχίζει τον δρόμο του με το μεγαλύτερο δυνατό κίνδυνο και τη μέγιστη στέρηση.

Αν το πιο αμόλυντο, το πιο ανυστερόβουλο, το πιο χιμαιρικό πνεύμα της περιπέτειας κυβέρνησε ποτέ ανθρώπινη ψυχή, αυτή ήταν η ψυχή του χιλιομπαλωμένου εκείνου παιδιού. Σχεδόν τον φθονούσα για τη σεμνή και πεντακάθαρη φλόγα του, που έμοιαζε να έχει αναλώσει κάθε έννοια του εγώ τόσο απόλυτα, ώστε ακόμα και την ώρα που σου μίλαγε ξεχνούσες ότι ήταν ο ίδιος - ο άνθρωπος αυτός μπροστά στα μάτια σου - εκείνος που τα είχε περάσει όλα αυτά. Δε ζήλευα όμως την αφοσίωση του στον Κουρτς. Δεν την είχε σκεφτεί. Του είχε συμβεί και την είχε δεχτεί με μια ολοπρόθυμη μοιρολατρία. Πάντως εγώ πρέπει να πω ότι την έβλεπα σαν ό,τι πιο επικίνδυνο του είχε τύχει στο δρόμο του ως τότε.
..................


Στο ταξίδι του μέχρι το έσχατο πλωτό σημείο του ποταμού Κογκό, ως κυβερνήτης του ατμόπλοιου κάποιας αποικιακής εμπορικής εταιρίας, ο Τσάρλι Μάρλοου παρακολουθεί τον αδηφάγο και απάνθρωπο παραλογισμό που κρύβεται πίσω από το πρόσχημα του εκπολιτισμού των αγρίων. Παράλληλα, το ταξίδι αυτό είναι και μια όχι λιγότερο εφιαλτική περιήγηση στα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής, στο άλυτο αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι ακόμα, στο πρόσωπο του Κουρτς, ο Κόνραντ προδιαγράφει με μοναδική οξυδέρκεια, ως φυσιολογική απόρροια του δυτικού πολιτισμού, τον τύπο των χαρισματικών ηγετών που αιματοκύλισαν την Ευρώπη λίγα χρόνια αργότερα.
H Καρδιά του σκότους, γραμμένη το 1900, στην εποχή της συνέβαλε σημαντικά στο διεθνές κίνημα διαμαρτυρίας για τις καταχρήσεις των Βέλγων στο Κογκό, αργότερα έγινε κεντρικό σημείο αναφοράς στους Κούφιους ανθρώπους του Τ.Σ. Έλιοτ και τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως αφετηρία για την ταινία του Κόπολα "Αποκάλυψη τώρα".
Αγαπημένο το βιβλίο από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, όπως αγαπημένη και η ταινία!

TΖΟΖΕΦ ΚΟΝΡΑΝΤ
" η καρδιά του σκότους "
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου

Σχετικά:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=828343
http://www.youtube.com/watch?v=RPmvCp3lht0