Είναι γυναίκες που τους πάει το κλάμα

Η Ζουζού Βιρμπιλή τρελαίνεται για εξώφυλλα. Το αληθινό της όνομα είναι Ευθαλία Κυρκατζή, μα το άλλαξε στα δεκαεννιά, τον πρώτο χρόνο της σχολής. Πως να διαπρέψει μια Ευθαλία στο σινεμά. Αυτή από μικρή έδειχνε την κλίση της. Έβαψε το μαλλί στα δεκατρία, δεν το παραδεχότανε. "Τα άνοιξα με χαμομήλι", καμώνονταν στις φίλες κι εκείνες την κοιτούσαν σαστισμένες. Έβγαζε και τα φρύδια της, προσεκτικά, ίσα να δώσει σχήμα χελιδονόφτερου. Στα δεκαοκτώ ξεφούσκωσε τη μύτη της με πλαστική, σήκωσε το βυζί της ένα πάτωμα και γύρναγε ολοτράγανη. Τάκα τουκ τα τακουνάκια της ζαλίζανε πατώματα και σκάλες. Έδωσε στη δραματική και πέρασε. Στα είκοσι πέντε της πρωταγωνίστρια, πολλά υποψιάζονταν οι άλλοι, οι συμμαθήτριες θέλανε να βουρτσίσουν τις μαλλούρες της με πριονοκορδέλα, να ξύσουνε την πλάτη της με σύρμα, να πάψει να φορά λαμέ εξώπλατα στο καταχείμωνο. Μα τη Ζουζού τη θρέφαν οι κακίες. Λες κι ήτανε κρεμούλα το φαρμάκι, το άπλωνε στο μούτρο της και λαμπροφέγγιζε.

Έκανε και δυο γάμους. Δεν κράτησαν. Τι να τους κάνει η Ζουζού τους άντρες. Ήθελε να γυρνάει σπίτι και να αράζει, να μη μιλάει, να μην της μιλούν. Εκείνοι θέλαν άλλα. Γυναίκα στο κρεβάτι τους, άνθρωπο για κουβέντα. Δεν ήταν η Ζουζού για τέτοια. Γύρναγε απ' το θέατρο ξεθεωμένη, έτρεχε το πρωί στο γύρισμα, σίριαλ ή σινεμά ή και τα δύο, ήθελε χάδια μια στις δεκαπέντε, αλλιώς κουράζονταν. Ο δεύτερος της ήτανε ζηλιάρης. Τρέλα του ερχόταν σαν την έβλεπε στο θέατρο. Του φαινόταν πως φλέρταρε με όλους, μετά στο σπίτι την πλάκωνε στις μπάτσες. Ύστερα ηρεμούσε κι άρχιζε τα γλυκόλογα. Βαριόταν η Ζουζού αφόρητα.

Ένα βράδυ τη σαβούρντισε για τα καλά. Άκουσαν τις φωνές η μάνα της κι ο αδελφός και τρέξαν. Μέναν στο κάτω πάτωμα, τσιρίξανε τα κρύσταλλα που σπάζαν, ντουπ, κάτι βαράγανε στον τοίχο. Άνοιξαν με το κλειδί που είχαν, ούτε κουδούνι χτύπησαν για να προλάβουν, τον είδαν να βγαίνει σαν έτοιμος για φόνο. Ρίχτηκε η Ζουζού στον καναπέ ξεμαλλιασμένη, χωσμένο το κεφάλι της στα γόνατα, έκλαιγε με φωνή. "Μη, κοριτσάκι μου", βούρκωσε η μητερούλα, φλωρούμπας ο αδελφός στεκόταν στη γωνιά τραβώντας τα πετσάκιαα από τα νύχια του. κιχ δεν ακούστηκε. Σήκωσε η Ζουζού το ξανθοκέφαλο, τρόχισε στον αέρα το μαλλί της, γύρισε στον καθρέφτη δακρυσμένη.

"Δεν βρίσκετε ότι μου πάει το κλάμα;" ρώτησε ζουλώντας το πιγούνι της στα βεραμάν μαξιλάρια του καναπέ, έτοιμη για φωτογραφία.

.

ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

"Ο φόβος θα σε βρει και θα 'σαι μόνος"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ

http://www.snikolaidou.gr/