Kαι στο χώμα της γης πλέον δεν θα μπορείς να περπατάς κανονικά: θα παραπατάς.

Άγγελος, για 'μας, είναι το εσπερινό σκοτάδι, που κατέρχεται σε μια κονίστρα περιλάμπουσα, την αρένα τη δική σου, καταυγασμένη από τα ηλεκτρικά. Που η μοναξιά σου - το δυσεξήγητο - πραγματοποιείται μέσα σε αποθέωση φωτός και το σκοτάδι είναι φτιαγμένο από χιλιάδες μάτια που σε κρίνουν, που τρέμουν μήπως πέσεις και ελπίζουν ότι θα πέσεις, ελάχιστα ενδιαφέρει: εσύ θα χορέψεις πάνω και μέσα σε μια ερημία ακατοίκητη, με τα μάτια μαντηλοδεμένα, αν το αντέχεις, τα βλέφαρα πιασμένα με καρφίτσες. Όμως τίποτα (ούτε - προπαντός αυτό - χειροκρότημα ή γέλιο) δεν θα σ' εμποδίσει να χορέψεις χορό αφιερωμένον στην εικόνα που παρέχεις. Στο είδωλο σου. Είσαι αρτίστας - δυστυχώς - αδυνατείς πλέον ν' απαρνηθείς τα αβυσσαλέα τάρταρα σου' εννοώ τα μάτια σου. - Νάρκισσος που χορεύει; Πάντως δεν είναι φιλαρέσκεια, εγωϊσμός, φιλαυτία. Μήπως είναι - μήπως - ο ίδιος ο θάνατος; Γι αυτό εσύ χόρευε μόνος. Ωχρός, μελανιασμένος, με μια αγωνία: αν θ' αρέσεις ή όχι στο είδωλο σου. Εκτός κι αν χορέψει το είδωλό σου για σένα.

Ζαν Ζενέ " Ο σκοινοβάτης "

Μετάφραση: Παύλος Μάτεσις.