Αλτ! τις ει

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Δε λέει η νύχτα ν' αποσύρει

τη μαύρη, αχ, μαύρη της ουρά

όλο καγχάζει ασύμφωνα νεκρά

Α ε α ε οοοοο!

.

Ω! ποιος μου πίνει το νερό

Ρημαδιό!

.

Αν με μιλάς η μέρα θα 'ρθει, ίσως

με δάκτυλο βγαλμένο απ' το μέλι

κι έναν κρυμμένο - ω!! - ποντικό

μες στο μανίκι το λευκό

Αφού στη γλύκα - έτσι δε λες; -

Ένα δικαίωμα το 'χουν όλοι,

ε, τότε κι αυτός

που από παράθυρο κοιτά

γυμνό κορμί στο χάδι ξαπλωμένο

κι ο άλλος που κλέβει μας στιγμές

και μες στη χούφτα τις λερώνει

για πάντα, αχ, πάντα τις τελειώνει

αχ! τότε όλοι! όλοι

Πως καταλήξαμε τόσο μόνοι

.

Ω! τι σύνθλιψις, τι θλίψις

Α ε α ε οοοοο, ω!

Σ' ένα γδαρμένο, άψυχο καιρό

.

Αχ, μιαν αυγή στον πυρετό

θα μπω

σβήσε το δάκρυ από το φως

γυμνή να μπω, να ρθώ

θα 'ρθω, θα 'ρθω να σε βρω

με μελωμένο ποντικό - ω! -

Α ε α ε οοοοο!

.

Κι ας τρελαθώ σαν επομένη

του πόνου μου γραμμένη

καινό - τις

.

Αλτ! τις ει;

ΤΖΙΝΑ ΜΟΥΚΡΙΩΤΗ

.

.

.

.

.

Στο διάφανο βαθύ...