ΕΝΑ ΑΣΧΕΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"Ποιος, στον κλοιό..."

Γι' αυτό κι είναι γουρούνια όλοι όσοι ονειρεύονται χωρίς να λυπούνται που τελειώνουν τα όνειρα τους, χωρίς να αποκομίζουν ένα αίσθημα ανάλγητης νοσταλγίας απ' αυτές τις βουτιές μέσα σε μια γόνιμη ασυνειδησία. Το όνειρο είναι αληθινό. Όλα τα όνειρα είναι αληθινά. Έχω ένα αίσθημα τραχύτητας, μια εντύπωση από τοπία που είναι σαν γλυπτά, από κυματιστά τμήματα γης που σκεπάζονται με κάτι σαν νοτισμένη άμμο, και σημαίνουν:

"Μετάνιωμα, πλάνη, εγκατάλειψη, ρήξη, πότε θα ξανανταμώσουμε;"

Τίποτα δε μοιάζει τόσο στον έρωτα όσο η αναπόληση κάποιων τοπίων ιδωμένων σε όνειρο, όσο το πλαισίωμα κάποιων λόφων από κάτι σαν πηλό, που τα σχήματα του θαρρείς κι έχουν χυθεί στο καλούπι της σκέψης μας.

Πότε θα ξανανταμώσουμε; Πότε θα ξανάρθει η χωμάτινη γεύση των χειλιών σου να αγγίξει το ανυπόμονο πνεύμα μου; Η γη είναι σαν στρόβιλος από θνητά χείλια. Η ζωή σκάβει μπροστά στα μάτια μας το βάραθρο κάθε χαδιού που παράπεσε. Τι να τον κάνουμε δίπλα μας αυτό τον άγγελο που δεν μπόρεσε να φανερωθεί; Άραγε όλες μας οι αισθήσεις θα 'ναι παντοτινά διανοητικές και τα όνειρα μας δε θα καταφέρουν να πυροδοτήσουν μια ψυχή που το αίσθημα της θα μας βοηθήσει να πεθάνουμε; Τι λογής θάνατος είν' αυτός όπου είμαστε για πάντα μόνοι, όπου ο έρωτας δε μας δείχνει ποτέ το δρόμο;

ANTONIN ARTAUD

"H Tέχνη και ο Θάνατος"

Μετ: Σεραφείμ Βελέντζας

ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ, Αθήνα 1991